Liberalizacja rynku gazu w Polsce ma związek z implementacją przepisów dyrektyw Unii Europejskiej. Główne etapy tego procesu przejawiają się m.in. w rozdzieleniu świadczenia usług sieciowych (przesyłanie, dystrybucja i magazynowanie) od działalności sprzedaży paliw gazowych oraz zwiększeniu możliwości pozyskania gazu z różnych kierunków i źródeł dostaw. Świadczenie usług sieciowych podlega coraz ściślejszej regulacji i standaryzacji w całej Unii Europejskiej. Główną zasadą świadczenia tych usług jest prawo dostępu każdego zainteresowanego uczestnika rynku do istniejącej infrastruktury sieciowej na transparentnych i niedyskryminacyjnych zasadach (tzw. zasada TPA, ang. third party access). Ma to na celu zapewnienie prawa do wyboru dowolnego sprzedawcy paliwa gazowego przez odbiorcę przyłączonego do sieci gazowej. Działalność w zakresie sprzedaży paliw gazowych podlega natomiast stopniowej deregulacji, przy zachowaniu minimalnych wymogów w zakresie bezpieczeństwa dostaw gazu i zapobiegania manipulacjom rynkowym.
Istotnym krokiem w stronę liberalizacji obrotu gazem ziemnym jest ograniczanie administracyjnego nadzoru nad cenami paliw gazowych. Z dniem 1 stycznia 2017 r. weszły w życie przepisy ustawy - Prawo energetyczne znoszące z mocy prawa nadzór Prezesa URE nad taryfami na sprzedaż gazu do odbiorców hurtowych, sprzedaż gazu LNG i CNG oraz na sprzedaż gazu do odbiorców końcowych dokonujących zakupu tego paliwa w punkcie wirtualnym lub w trybie przetargów, aukcji lub zamówień publicznych. Od 1 października 2017 r. zniesiony zostaje obowiązek przedkładania do zatwierdzenia przez Prezesa URE taryf na sprzedaż gazu ziemnego wysokometanowego i zaazotowanego odbiorcom końcowym niebędącym gospodarstwami domowymi. Nadzór Prezesa URE nad taryfami (tj. cenami maksymalnymi) dla gazu sieciowego sprzedawanego do gospodarstw domowych zostaje utrzymany do końca 2023 r.