Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów podzielił stanowisko Prezesa URE w kwestii sposobu obliczania wysokości korekty rocznej kosztów gazu
W wyroku z dnia 29 listopada 2013 r., sygn. akt XVII AmE 172/11, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów (SOKiK) kolejny raz podzielił argumentację Prezesa URE w sprawie sposobu obliczania wysokości korekty rocznej kosztów gazu, zawartą w decyzji ustalającej taką korektę dla wytwórcy, uznając, że wysokość korekty rocznej kosztów gazu może odnosić się jedynie do ilości gazu ziemnego objętego obowiązkiem odbioru, tzw. minimum take, a nie do całej ilości gazu zakupionej w danym roku na podstawie umowy zawartej przez wytwórcę na dostawę gazu ziemnego.
SOKiK za prawidłową uznał dokonaną przez Prezesa URE interpretację przepisu art. 46 ust. 1 ustawy o zasadach pokrywania kosztów powstałych u wytwórców w związku z przedterminowym rozwiązaniem umów długoterminowych sprzedaży mocy i energii elektrycznej (ustawa o KDT), podkreślając, że nie może być ona dokonywana w oderwaniu od brzmienia art. 44 tej ustawy. Przepis art. 46 ust. 1 ustawy o KDT stanowią o uprawnieniu Prezesa URE do ustalenia dla wytwórcy wysokości korekty rocznej kosztów gazu, wskazuje, że dotyczy to kosztów, o których mowa w art. 44 ustawy o KDT. Z kolei przepis art. 44 tej ustawy stanowi, że dla wytwórców, którzy zawarli długoterminowe umowy na dostawę gazu ziemnego przed 1 maja 2004 r., ustala się, w związku z obowiązkiem odbioru gazu ziemnego na poziomie wynikającym z zakontraktowanej ilości tego paliwa kwoty na pokrycie kosztów zużycia odebranego gazu ziemnego i kosztów nieodebranego gazu ziemnego, obliczane według wzoru wskazanego w tym przepisie.
Ponadto, SOKiK wyraził stanowisko, że zasadniczym argumentem przemawiającym za stanowiskiem Prezesa URE w zakresie prawidłowości interpretacji przepisu art. 46 ust. 1 ustawy o KDT jest dyspozycja art. 46 ust. 2 ustawy o KDT, zgodnie z którym w obliczeniach korekt kosztów gazu nie uwzględnia się kosztów wynikających ze zmian wprowadzonych do umowy długoterminowej na dostawę gazu, o której mowa w art. 44 ustawy o KDT, po dniu wejścia w życie ustawy, skutkujących zwiększeniem ilości gazu ziemnego podlegającego obowiązkowi zapłaty za tę ilość gazu, niezależnie od ilości pobranego gazu.
W ocenie SOKiK to ustawodawca w art. 46 ust. 1 ustawy o KDT, umieścił zapis, który miał na celu obliczenie kosztów, jakie wytwórcy mogą mieć pokrywane w ramach pomocy publicznej, a które powstają w związku z obowiązkiem odbioru gazu ziemnego na poziomie wynikającym z zakontraktowanej ilości paliwa.
W związku z tym, jak podkreślił SOKiK, omawiane koszty odnoszą się jedynie do ilości gazu ziemnego objętego obowiązkiem odbioru a nie do całej ilości gazu ziemnego zakupionego w danym roku na podstawie umów, a zatem rekompensata za omawiane koszty nie może być udzielona w kwocie wyższej niż wynika to z ilości energii elektrycznej wytworzonej z ilości gazu objętej klauzulą „minimum take”.
W związku z powyższym, SOKiK oddalił odwołanie wytwórcy - PGE Górnictwo i Energetyka Konwencjonalna SA w Bełchatowie od decyzji Prezesa URE ustalającej wysokość korekty rocznej kosztów gazu w części odnoszącej się do żądania zmiany decyzji w zakresie ustalonej przez regulatora wielkości kosztów gazu podlegających rocznej korekcie.
Jest to druga tego typu sprawa, w której SOKiK podzielił argumentację Prezesa URE w kwestii sposobu obliczania wysokości korekty rocznej kosztów gazu na gruncie przepisów ustawy o KDT.